'कांदे-पोहे'

कांदे पोह्यांची व्याख्या ही अगदी काल पर्यंत 'दिवसाच्या कुठल्याही वेळी अचानक उपटलेल्या पाव्हण्यांपासुन ते परगावाहुन नुकत्याच हाशहुश करत पोचलेल्या रावळ्या पर्यंत कोणाही बरोबर मनसोक्त गप्पांचा मूड जमविताना अत्यावश्यक खाद्यप्रकार' अशी होती.."आई पोहे कर ना", "मंडळी चहा पोह्यांचं बघा..मी आलोच पंतांना घेउन" किंवा "आला आहात तसे जेउनच जा नहितर पोहे टाकु का चटकन ?"अशा अनेक खमंग वाक्यानी आत्तापर्यंत धमाल मजा आणलेली होती पण घरी आमचे "दोनाचे चार" करण्याचे मनसुबे रचले जाऊ लागले आणि कांदे पोह्याचा अर्थ पार बदलुनच गेला..

येणार म्हणता म्हणता तो क्षण येउन ठेपतो. रविवार संध्याकाळ...५ वा. ३० मि. श्री. अमुक तमूक आपल्या (कन्या व पत्नी रत्नांसह) आमच्या घरी मला बघायला येतात. त्यांची गाडी (चार चाकी = पहिल्या दुचाकीवर श्री व सौ तमुक + दुसर्‍या दुचाकीवर कु. तमुक ) घराच्या बाहेर येउन थांबते. आमचे बाबा बाहेर जाउन त्यांचं स्वागत करतात. मी आतल्या खोलीत उभा असतो. माझ्यावर (ओढवलेला) हा पहिलाच प्रसंग्....त्यामुळे जरा...."वेंधळ्यासारख वागु नका आणि हे काय टी शर्ट आणि जीन्स घालुन बसलाएस्....चांगला लांब बाह्याचा सदरा आणि साधी प्यांट घाल म्हटलं तर... पण ऐकशील तर तो तु कसला ?" - आईच्या फायनल टिप्स. "...ह, छान वाटत आहे रे मुलगी..." - मागच्या खिडकीतुन फिल्डिंग लावणार्‍या आमच्या बहिणाबाई. "काय आले क रे लोक ?" - भिंगाचा चष्मा वर खाली करुन लांबचं पहाण्याचा आजोबांचा अयशस्वी प्रयत्न....

"या या नमस्कार, हे हे .... सापडले ना घर बरोबर ? तसे रस्त्यापासुन फार काही आत नाही आमचे घर.... हे हे ....या ना बसा" - आमचे बाबा ("या ना बसा" एवढे सोडुन बाकी 'वरपिता' कॅटेगरी डायलॉग) ही माझी मिसेस आणि मुलगी.... हे हे हे ....- मुलीचे बाबा (मी आतुन (मनात): मला वाटलं शेजारच्यांच्या आहेत). आमची आई पाण्याची बाटली आणि तीनच ग्लास (ट्रे मध्ये.... अरे वा नविन ट्रे?) घेउन बाहेर जाते.
आमची आई - (मानेनच दांपत्याला नमस्कार) उकडतय नाही थोडं .. (पंखा लावते).. यापुढे बैठकीच्या खोलीत प्रत्येक गोष्ट ट्रे मध्येच जाते किंवा येते..
त्यानंतर दोन्ही जोडपी परस्पर परिचय करुन घेतात... त्यात इकडच्या तिकडच्या ओळखी काढतात. अरे वा ते का त्याना तर मी चांगला ओळखतो.. अय्या कोण मिसेस ह्या का .. माझी बालमैत्रीण... इत्यादी इत्यादी. मग
आ.बा - "अगं आपल्या (कुल) दीपक ला बोलव ना" (मु.बा. चा जीव भांड्यात पडल्याचा आवाज येतो)... आणि आमची रंगमंचावर एंट्री होते. वातावरणात एक अद्रुष्य ताण.. मुलीच्या पालकांना नमस्कार अन मुलीकडे ओझरते पाहुन 'हाय' म्हणतो (मुलगी हसतमुख आहे)... माझ्या हार्ट्-बीट्स थोड्या वाढतात.... चार मोठ्ठ्या लोकांसमोर मुलीकडे "बघायच" म्हणजे .... छ्या.... तरी पण धीर करुन वर बघतो, ती निवांत माझ्याकडे रोखुन बघत असते... यापुढील संवादात कंसातील वाक्ये माझ्या मनातील विचार आहेत हे सूज्ञांस सांगणे न लागे. तसेच प्रत्येक वाक्याच्या शेवटी हे हे हे ...असं (बळच) हसू गृहीत धरावे..

मु.बा. - कुठे असता आपण ?
मी - (मी सर्वत्र असतो ... मी ब्रह्म आहे ) वीक डेझ ला मुंबईला, वीक एन्ड ला पुण्यात.
मु.बा. - नोकरी कुठेशी आहे ? कामाचे स्वरुप काय ? (मी नक्की काय काय सांगावे याच्या गोंधळात..)
आ.बा. -( नाटकाच्या प्रॉम्टर प्रमाणे )- तो xxyyzz Consulting कंपनी मध्ये आहे..
मु.बा. - नाव काय म्हणालात ?
आ.बा. - xxyyzz ... मल्टीनॅशनल सॉफ्ट्वेअर कंपनी आहे..(आ.बा. ची छाती उगाच फुअगली आहे..)
मु.बा. - हे हे हे आजकाल सॉफ्ट्वेअर म्हणजे अगदी.. हे हे हे ...आपल्या वगु नाना चा बंड्या पण असाच कुठे तरी आहे नाही का गं? (मु.बा. ची विकेट गेली आहे पण सावरुन घेण्याचा निष्फळ प्रयत्न..)
मु.आ. - (सवयी प्रमाणे मान डोलावत) हो ना (मु. आ. ने मेक अप केला असावा.........मी मु. आ. कडे का बघतोय ?)
आ.आ. - आमचा ह पण युरोप, अमेरिका, जपान सगळीकडे फिरुन आलाय. आत्ताच promotion पण झाले.
मु.बा. - मग तिकडेच होणार का settle ? (मु. आ. घर बघुन घेत आहेत)
मी - नाही पुणे तिथे काय उणे ?(मु.बा. ना मी आगाऊ वाटलेलो आहे... एक पत्ता कट..)
मु.आ. - काही Hobbies वगैरे ?.. हे हे ...(मु.आ. ला म्या गरीबाचे घर आवडलेले दिसत नाही...दुसरा पत्ता कट..)
आ.बा. - वाचन , लेखन (मी साक्षर आहे..).. नाटक करतो (बाबा तुम्ही सुद्धा ?) सगळे मित्र मिळुन गाण्याची मैफिल वगैरे करतात...(नको बाबा नको) फक्त काम एके काम अस नहिये त्याचं .... (हे सांगाय्लाच पाहिजे का ?.... please ! )
मु. आ. अशक्य प्लास्टिक हसत - हो का ...वा ! मुंबईत घर आहे का ? ( ..track change ? Directमुद्यावर !)
मी - सध्या paying guest म्हणुन राह्तो .. एकटाच असल्यामुळे ... आणि मुंबईत Rents...
मु.आ. - हं म्हणजे सध्या "घर" असं नाही .... (तिसरा पत्ता कट..)... कोणाकडे राहता ?
मी - (काकु मला 'अहो' म्हणु नका ना....तरुण आहे मी अजुन..) एका सिंधी फॅमिली कडे..
मु.आ. - बरं बरं .. (शी "इतर" लोकांमध्ये कसं बाई..... अजुन एक पत्ता कट)
मु.बा. - सॉफ्ट्वेअर म्हणजे नक्की काय काम करता ?
मी - (अशक्य हसू येतय पण तरी हसता कामा नये... काय सांगाव... गोट्या खेळतो किंवा पत्ते... भिकार सावकार... मेल मेल ... जाऊ दे लढवुच खिंड... घ्या काका ...झेला..)
मुलीकडे धीराने नजर रोखत... Basically we are into end-to-end customized resource planning application development for clients around the globe. We offer business process consulting in SAP, Blue print realizations, Development and post-golive support... I lead a cross application integration team.... (पण नजर अजुन हटवलेली नाही...हुश्श !! ...तोफांचे आवाज झाले का ?)
मु.बा. - पाणी पितात. (जित मया ... मी आता सुखाने मरतो.)
मुलगी - पापण्याची पिट्पिट करुन, impress झाल्याचा उत्तम अभिनय वठवते.
(असो पण ही आधी का नाही सापडली ? नाटकात घेतली असती. फिट Heroin आहे.. डोळे जाम मोहक आहेत.. आणि आत्ताच नको खोलात शिरायला...पण ही Arrange marriage पर्यंत पोचलीच कशी ?Advance booking कसं काय नाही ? आता नसेलही एखादीच... असो..)
आ.आ.- मुलीला कशाची आवड आहे म्हणजे काही extra curricular ....
मुलगी खत्तर्नाक गोड हसते...ती पाहताच (सुबक हसरी बाला) कलिजा खलास झाला.... (पु.लं. नी माफ करावे)
मु.आ. - ज्योती (Hmm..) गाणं शिकते. Trekking ची आवड आहे. झालच तर Cooking Knitting, Sculpture etc. (शिवणकाम, भरतकाम याचे modern समानार्थी शब्द) आणि फिरायला पण खुप आवडतं (बाप रे !! ) तिने चाय्नीज चा कोर्स पण केला आहे.. (पाककृती की भाषा ? काकु बहुधा भाषेविषयी बोलत असाव्यात... पण मुळात काकु का बोलताएत ? मुलगी मुकी आहे काय? का फक्त चायनीज बोलते? मला चायनीज बोलता येत नसले तरी , खायला आवडते.. हे हे हे..)
आ.आ. - वा ! हुरहुन्नरी आहे..यांच्यासारखीच (घ्या...परत मी कशाला .... सुंदरी माफ कर..)

मग बहिणाबाई कांदेपोहे (ट्रे मधुन) घेउन येतात, आई सर्वांना देते.
मु.आ. - हे हे हे .... माझा उपास आहे . (रविवारी ? ..... उत्तम, आई ती डिश मला दे... काकु तुम्ही थंड पाणी घेणार का ?)
आ.आ. - बर मग थोडी खिचडी घ्या.. (आयला ... आईचं specialization दिसतय असल्या programsमध्ये) ... अगं थोडी खिचडी आण... बर का ... ही आमची मुलगी ... Psychology शिकते. (बहीण आणि मुलगी एकमेकांकडे बघुन सांकेतिक हसतात....दोन वीर लढाईच्या सुरुवातीला एकदाच एकमेकांकडे बघुन हसतात तसे..)
मी - आणि घरी माझ्यावर विविध mental प्रयोग करते. (फक्त आ.बा. आणि आ.आ. हसतात.. विनोदाचा प्रयत्न फसला.. हरकत नाही. पुढच्या वेळी जमेल. मुलगी निवांत खाते आहे. मु.बा. पण चवीने खात आहेत्.मु.आ. चे पाककौशल्य बेताचेच असावे आणि मुलीला आरशापुढुन हलण्यात वेळच मिळत नसावा.)
मु.आ. - मग हिच्यासाठी बघताय की नाही ? हे हे हे .... (हा काय आचरट प्रश्न ? आधी तुमच्या मुलीचं जमवा)
आ.बा. - मग आता CA चे किती पेपर राहिले आहेत अजुन ? (मुलगी CA करते वा, माहितीत भर..)
मु.बा. - "राहिले" नाहियेत, अजुन द्यायचे आहेत...(मु.बा.चा पुणेरी स्पष्ट्वक्ता चौकार...वा...वा )
आ.बा. - असं होय. बरेच लोक बरीच वर्ष CA "करत"च असतात म्हणुन विचारल.. (आ.बा. चा पुणेरी षटकार. He leads from the front..मु.बा. चिडले पण कंट्रोल करतात... शेवटचा पत्ता कट ) पुढे नौकरी करणार की...
मु.बा. - तिचं तस काही नाही. (आता मुलगी बोलली नाही तर मी इथुन उठुन जाईल..)
मुलगी - (शेवटी एकदाची) depends.... (मंडळ आभारी आहे. उसने मेरे मन की बात सुन ली ह्यालाचclick होणे म्हणतात कि काय ? तज्ञांचे मत ? असो.. पण depends म्हणजे ? जाऊ दे.. depends तरdepends)
आ.बा. - मुलीला जर काही विचारायचे असेल तर हरकत नाही किंवा दीपक ज्योती तुम्ही आतल्या खोलीत गेलात तरी चालेल. (मुलगी फक्त हसणं Continue करते आत जायला हरकत नाही... पण ती काहीच म्हटली नाही.... ती म्हटली असती तर गेलो हि असतो पण नको ..... उगाच काय .... न ओळख न पाळख..)
आ.बा. - तुला काही विचारायचं आहे का रे ? (हे मुग्ध गौरांगने तुझ्या मनात मझ्याविषयी काहीच विचार चालु नाही हाच तुझ्या गूढ हास्याचा अर्थ आहे ना ?)
मी - सवाई गंधर्व (संगीत महोत्सव) ला आली होतीस का या वेळी ?
ती - (आश्चर्याने) हो मी नेहमीच असते. तू ?
मी - (कुठे बसली होतीस ? मला दिसली नाहीस .. ) हो. मला काही फारस कळत नाही पण आपण आपलं पिशवीत चपला घालुन पहिल्या रांगेत जाउन बसायच. आम्ही कानसेन... (आ.बा. आणि आ.आ.by default हसतात.. हशा वसुल पु.ल. चे आभार.. )
याच समेवर लाईट जातात (माझ्या भविष्यातील अंधाराचे Symbol?)
दोन्ही बाबा भारनियमन, प्रदूषण, भ्रष्टाचार आणि या विषयांवर मतप्रदर्शन करतात. मुलीची आई आणि मुलगी यांच्यात(बहुतेक चायनीज) कुजबुज होते.. आमची आई आधीच लावलेला कंदील आणायला (ट्रे घेउन) आत जाते. लाईट येतात. मी अजुन अंधारातच... मग कुणीच काही बोलत नाही. इतक्यात आजोबा रंगमंचावर entry घेतात.. सर्व जण उठुन उभे राह्तात. मुलगी त्यांना वाकुन नमस्कार करते... (आयला म्हणजे मी पण करायचा की काय? तमुक दांपत्याला) आजोबा एक प्रश्न विचारुन जातात. ते गेल्यावर मुलीच्या कपाळावर एक सूक्ष्म आठी उमटते. आई कंदील ऐवजी चहा घेउन येते. मी व आ.बा. फुर्र फुर्र न करता चहा पितो. मु.बा. फुर्र फुर्र करत चहा पितात. मुलगी सळ्याचे कप टीपॉयवर ठेवते. (गृह्कृत्यदक्ष आहे हे कळले...धन्यवाद..) सर्व जण एकमेकांकडे बघुन उगीच स्मित हास्य करतात.....
मु.बा. - मग , येउ आम्ही ? महिला वर्गाचा कुंकु Application and Exchange Programme होतो. मुलगी जाताना वळुन बघते. गोड हसते (मेहंगी सजाके रखना ?)
आ.बा. - तुम्ही कळवाल ना आम्हाला ?
मु.बा. - हो . दोन दिवसात विचार करुन (हा हा..) कळवतो.
ते जातात. आमची गोलमेज परिषद भरते. आई बाबांना मुलगी पसंत आहे. पोहे देउ का अजुन थोडे?...बहिणाबाई मी नको म्हणतो (जीवनात पहिल्यांदा)..मला माझे मत विचारण्यात येते. त्याने काही फरक पडणार नाही असे मी म्हणतो. (..देवा ही काय वेळ आणलीस माझ्यावर ...ये तो शुरुवात है....अजुन काय काय पाहायचय..) त्यांचा होकार येईल असे आई बाबंना वाटत असते.. मी "Who's next in the list ?" विचारतो.
दोन दिवसांनी त्यांचा फोन येतो "आपला योग नाही".
घरी पुढच्या रविवारच्या कांदे पोह्यांची तयारी नव्या उत्साहाने सुरु होते.
समाप्त.

-धनंजय

तुझे आहे तुजपाशी..

आम्ही १७ मार्च २००६ रोजी सकाळी ९ च्या सुमारास लिहिलेला हा लेख इथ उतरवावा अस मनात आलं ... आणि,

"आत्ताच टॉई**ला" गेलो होतो नी अचानक काहीतरी चांगलं म्हणा, समजूतदार म्हणा.. पण तसलेच काही विचार मनात डोकाऊ लागले... म्हणलं शरिराची कोणती क्रिया चालली आहे आणि मनाची काय ? काही तारतम्यच नाही, पण वाटलं हे जे काही खत पोटात होतं कदाचित त्यातुनच काही सोनं उगवल असेल डोक्यात... (ईइइ.. म्हणु नका) बरं ते राहु दे !

विचार असे चालले होते की, बघा नं ! खूपदा आपल्याला वाटत कि समोरची व्यक्ति किती संपन्न, आहे म्हणजे डोक्याने किती सुपीक आहे अथवा किती कुशल आहे आणि त्यातुन डायरेक्ट अस वाटत कि ''यार, आपण कुठं तरी कमी आहोत.. 'अस' आपल्यात का नाही ?" ..वगैरे वगैरे...याची पुंगीच वाजवत असतो सतत कुठतरी.... म्हणजे आयुष्य जगण्यासाठी तशी काही कमतरता नसते पण आपल्याच मनाचं सौंदर्य कुठं तरी कमी पडतय असं वाटायला लागतं...त्यातुनच आपण मग नवे नवे विचार, उपक्रम पेरुन मनाची बाग अजुन सुंदर कशी बनवता येईल याचा विचार/प्रयत्न करतो..म्हणजे काहीही करुन समोरची व्यक्ती जशी आहे तसं काहीस रुजविण्याचा यत्न करतो..

... एखाद्या फुलपाखराला वाटावं कि, घार आकाशात किती उंच उंच उडते, किती रुबाबदार दिसते... केवढ्या मोठया गिरक्या घेते आपण तस नाही करु शकत.... अस म्हणुन का त्या फुलपाखराने खिन्न व्हायचं ? उलट आपल्यात सुंदर काय आहे याचा शोध त्या पाखरान घ्यावा... त्याला कोण सांगणार की फुलपाखरु उडताना पाहणार्‍याच्या मनाला जो आनंद होतो तो आनंद इतर कुठलाही पक्षी, कीटक उडताना पाहिल्यावर होणार आहे का ?...आणि त्या घारीचच म्हणलं तर तिला फुलपाखरासारखी साधी नक्कल तरी करता येणार आहे का ?

हेच..अगदी हेच आपल्या बाबतीत हि लागु होत.. पहा म्हणजे.. आपल्यातल्या बर्‍याच जणांना वाटत की मी फारसा सुंदर नाही दिसायला..माझी उंची कमी आहे... माझी देहयष्टी... 'माझी Figure' मुलींच्या बाबतीत म्हणायचं झालं तर ! ह्याच आणि इतर अशा अनेक गोष्टी घेउन बसतात.. व स्वतःला काय जमतं आपण कशात सरस आहोत हे डोळसपणे पाहतच नाहीत... त्यांना एकच वाटत राहत, 'सुंदर मुलींकडे कसे सगळे लोक पाहतात.. एखादा धष्टपुष्ट रुबाबदार तरुण रस्त्यावरुन चालत जात असताना .. रस्त्यातल्या अर्ध्याहुन अधिक मुलींच लक्ष त्याच्याकडे असत.(मुली पाहत नाहीत सरळ ..पण लक्ष असत.. कस ते त्यांनाच विचारा, असो.) अरे 'तुम्ही' काय आहात ते पाहा !! त्यासाठी तसुभर ही वाईट वाटण्याचे कारण नाही.. तुम्हाला जर एखाद वाद्य छान वाजविता येत असेल, एखादा खेळ उत्तमपणे खेळता येत असेल,शिल्प घडवता येत असेल, गाता येत असेल, छान कविता लिहिता येत असतील, उत्तम लेखन करता येत असेल, चित्र काढता येत असतील किंवा अजुन काहीही..काहीतरी 'सुंदर' जमत असेल तर ह्या असल्या गोष्टींची कशाला काळजी करत बसता..?

प्रतिकात्मक म्हणायचे झाल्यास.. लता मंगेशकर, पु.ल. देशपांडे दिसायला कसे आहेत/होते ? तुमच्या कविता वाचनाच्या एखादा कार्यक्रम रंगला असेल अथवा सुरांची सुंदर मैफिल असेल.. अशा कार्यक्रमात 'एक हजार' सुंदर देहांची माणसं जरी बसविली तर त्यांच्याकडे कोण पाहणार आहे ? ......... हे कोणी सांगाव !

कुणीस म्हणलं आहे.. Orange is orange and apple is apple, you can't compare them ! both are equally beautiful..! आता आम्ही म्हणतो सरबत हे सरबत असतं आणि आंब्याचा रस हा आंब्याचा रस असतो.... तहान लागल्यावर आपण सरबत पिउ आंब्याचा रस नाही.. आणि ताटात पोळीसोबत खाताना आंब्याचा रसच घेउ.. लिंबु सरबत नाही..! तसच हे..' गरज फक्त आपण कोण आहोत ह्याचा शोध घ्यायची, आपल्या जमेच्या बाजु खरच कोणत्या आहेत ? हे ओळखण्याची व त्याचा आनंद घेण्याची..स्वतःतल सौंदर्य व्यक्त करता आलं पाहिजे..ते शिकलच पाहिजे..नव्हे तर त्यासाठीच झटलं पाहिजे.. आपली चमकणारी बाजुच इतकी चमकवायची की आपल्याला न चमकणारीहि बाजु आहे याचा इतरांना विसर पडला पाहिजे..! तरच आपल्याला जीवन जगण्याची कला जमली असं म्हणता येईल.. त्यासाठी आधी 'सौंदर्य' ओळखता आलं पाहिजे..! पुढे काही सुचलच नाही, कारण विधी पूर्ण झालाय हे माझ्या ध्यानात आलं.'' :))
- आशिष कुलकर्णी
-------------------------------------------------------------------------------------------------

Lateral Recruits - A Viewpoint

'Certain' organizations do not prefer to encourage the ‘Lateral Recruits’ in their organization , so as to develop and put them on a faster or better career track.. (Assumption is a laterally recruited fellow is excellent at the job) There are certain valid reasons which can be produced in support of this view. To understand the situation one has to experience corporate environment at some point of time, so that the issue could be better comprehended.

Most of the companies depend largly upon laterally recruited employees and thus have to share critical data with them. A lateral recruit is an individual who has come from other organization, not selected by the campus recruitment process.
To move ahead in the career and to seek growth a candidate shifts companies. He/She feels it’s inevitable if one has to grow, grow fast, particularly in the environments where they feel their growth is stuck. There are various reasons why one switches from one company to another. Reasons could primarily be better pay, better responsibility or ‘post’ which are said commonly. Also better work culture, better brand value of the organization. Crux is, there is always some sharp motive behind this movement, which a person wants to achieve, at times unsure of the fact that whether it really exists there or not !

Particularly in companies which have their Directors, General Managers and other senior management staff, who had joined the respective organizations as a Graduate Trainee or Post Graduate Trainee and continued there till the End of their careers. Organizations see it as an act of the highest honesty, commitment or also Patriotism (in some cases) shown by the employee towards the organization. Such organizations remain indebted to their former employees/leaders . There lies a great sense of bonding with the organization in the minds of such employees. By and large it promotes a feeling that, company scores more in a process of acquiring talent through the screens of their own certified tests, GDs and personal interviews conducted on the college campuses of so called reputed institutes and thus heavily banks on these candidates. Organizations look towards these trainees as the future leaders of its own legacy.

A lateral recruit is one who can be an opportunist who joins an organization with a specific purpose. He/She can be very shrewd with their motives. They may have a fixed time frame in their minds about the duration which they want to spend in an organization. Long term commitment is missing in such cases. It’s hard to recognize on any campus, a person who has joined as a lateral recruit and the one who is selected through campus recruitment. For organizations the risk of losing a lateral recruit always lies. Thus they can not bank upon/depend on them for at least few initial years.

On the contrary there can be some individuals who genuinely want to build their careers with their new organization. They are neither deceptive nor tricky, they are just in search of good work which can challenge their inherent capabilities and also give a competitive compensation. These professionals are indeed required for organization's growth which they may identify as the ‘Talent’, but if prejudiced due to the previous experiences, organizations deliberatley take time to recognize and reward this talent. This pool of talent is not easily available. In such scenario a good professional tends to lose out if the organization is not equipped with proper appraising tools. Also organizations should be open, positive and vibrant towards lateral recruits, otherwise organizations may lose out because of the presumptions for lateral recruits.

Non encouraging attitude of the organizations towards lateral talent is a vital area of improvement for their own competence.

(Above article includes lot of speculation need not be true in all cases, readers kindly remain unbiased about the writer, He is very straight forward. This is an attempt not the quintessence..)